دست از جهان بشویم عزّ و شرف نجویم: تفاوت میان نسخه‌ها
Z.khansari (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=دست از جهان بشویم عزّ و شرف نجویم | ||
| | | نام شعر= | ||
| | | شاعر = کسایی مروزی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب =غزل | |قالب =غزل | ||
| وزن = مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن | |وزن = مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن | ||
| موضوع =امام حسین(ع) | |موضوع = امام حسین(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت =برخی معتقدند این شعر اولین سوگ شعر عاشورایی به زبان فارسی است. | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|دست از جهان بشویم عزّ و شرف نجویم|مدح و غزل نگویم مقتل کنم تقاضا}} | {{ب|دست از جهان بشویم عزّ و شرف نجویم|مدح و غزل نگویم مقتل کنم تقاضا}} | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۰: | ||
{{ب|تا زنده ای چنین کن دلهای ما حزین کن|پیوسته آفرین کن بر اهل بیت زهرا}} | {{ب|تا زنده ای چنین کن دلهای ما حزین کن|پیوسته آفرین کن بر اهل بیت زهرا}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۸
| دست از جهان بشویم عزّ و شرف نجویم | مدح و غزل نگویم مقتل کنم تقاضا | |
| میراث مصطفی را فرزند مرتضی را | مقتول کربلا را تازه کنم تولّا | |
| آن نازش محمد پیغمبر مؤبَّد | آن سید ممجّد شمع و چراغ دنیا | |
| آن میر سربریده در خاک خوابنیده | از آب ناچشیده گشته اسیر غوغا | |
| تنها و دلشکسته بر خویشتن گرسته | از خان و مان گسسته وز اهل بیت آبا | |
| از شهر خویش رانده وز ملک بر فشانده | مولی ذلیل مانده بر تختِ ملک مولی | |
| مجروح خیره گشته ایام تیره گشته | بدخواه چیره گشته بی رحم و بی محابا | |
| بیشرم شمر کافر ملعون سنان ابتر | لشکر زده برو بر چون حاجیان بطحا | |
| تیغ جفا کشیده بوق ستم دمیده | بی آب کرده دیده تازه شده معادا | |
| آن کور بسته مطرد بی طوع گشته مرتد | بر عترت محمد چون ترک غز و یغما | |
| صفین و بدر و خندق حجت گرفته با حق | خیل یزید احمق یک یک به خونْش کوشا | |
| پاکیزه آل یاسین گمراه و زار و مسکین | وان کینه های پیشین آن روز گشته پیدا | |
| آن پنجماهه کودک باری چه کرد ویحک | کز پای تا به تارک مجروح شد مفاجا | |
| بیچاره شهربانو مصقول کرده زانو | بیجاده گشته لؤلؤ بر درد ناشکیبا | |
| آن زینب غریوان اندر میان دیوان | آل زیاد و مروان نظّاره گشته عمدا | |
| مؤمن چنین تمنی هرگز کند ؟ نگو ، نی | چونین نکرد مانی ، نه هیچ گبر و ترسا | |
| آن بیوفا و غافل غره شده به باطل | ابلیس وار و جاهل کرده به کفر مبدا | |
| رفت و گذاشت گیهان دید آن بزرگ برهان | وین رازهای پنهان پیدا کنند فردا | |
| تخم جهان بی بر این است و زین فزون تر | کهتر عدوی مهتر نادان عدوی دانا | |
| بر مقتل ای کسایی برهان همی نمایی | گر هم بر این بپایی بی خار گشت خرما | |
| مؤمن درم پذیرد تا شمع دین بمیرد | ترسا به زر بگیرد سمّ خر مسیحا | |
| تا زنده ای چنین کن دلهای ما حزین کن | پیوسته آفرین کن بر اهل بیت زهرا |