ز آن روز که بر خاک فتاد، آن قد و قامت

ز آن روز که بر خاک فتاد، آن قد و قامت		بر خویش فرو رفت ز غم، صبح قیامت
آفاق به سر، خاک سیه ریخت ز ظلمت		در خاک نهان گشت، چو خورشید امامت
آن روز که کندند ز جا، خیمۀ او را		چون کرد دگر خرگه افلاک، اقامت؟
بر نیزه چو دید، آن سر آغشته به خون را		پنداشت جهان، سر زده خورشید قیامت
کس که تن بی‌نفسش دید و نفس زد		باشد ز نفس بر لبش، انگشتِ ندامت
آن ‌کس که لب تشنۀ او دید و نشد آب		بر سینه زند از دل خود، سنگ ملامت
از بارِ گرانِ غمِ آن تشنه‌لبان بود		کآن دم نتوانست ز جا خاست، قیامت
آن را که نشد دیده پر از خون ز عزایش		باشد مژه دندان، نگه انگشت ندامت
آن کیست؟ که چون لعل، پُر از خونِ جگر نیست		در ماتم آن گوهر دریای امامت
روز، آتش آهی است که خیزد ز دل شام		شب، خاک سیاهی است که بر سر کند، ایّام