پس از تو جان برادر، چه رنجها که کشیدم

پس از تو جان برادر، چه رنج‏ها که کشیدم		چه شهرها که نگشتم، چه کوچه ‏ها که ندیدم‏
به سخت جانی خود آن قدر نبود گمانم		که بی تو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم‏
برون نمود در آندم که خصم، پیرهنت را		به تن ز پنجه‏ ی غم، جامه هر زمان بدریدم‏
چو ماه چارده دیدم، سر ترا به سر نی		هلال ‏وار ز بار مصیبت تو، خمیدم‏
زدم به چوبه‏ ی محمل سر، آن زمانی که سر نی		به نوک نیزه‏ ی خولی، سر چو ماه تو دیدم‏
ز تازیانه و طعن سنان و طعنه‏ ی دشمن		دگر ز زندگی خویش گشت قطع امیدم
میان کوچه و بازار شام پای پیاده		سر از خجالت نامحرمان به جیب کشیدم‏
شدم چو وارد بزم یزید، بازوی بسته		هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبیدم‏
هنوز بر کف پایم، نشان آبله پیداست		ز راه شام ز بس از جفا پیاده دویدم‏
ولی به این همه غم، شاد از آنم، ای شه خوبان		که نقد جان به جهان دادم و غم تو خریدم
از این حکایت جانسوز، جودیا صف محشر		به نزد شاه شهیدان، شریک همچو شهیدم