گفت زینب ما اسیران عزّ و جاهی داشتیم: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر = شرمی کاشانی | قالب = غزل | وزن = | موضوع = امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = | زبان = فارسی | تعداد ابیات = ۱۳بیت | منبع = }} '''گفت زی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم | ||
| | | نام شعر= | ||
| | | شاعر = | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| بخشی از مجموعه اشعار = | |||
| قالب = غزل | | قالب = غزل | ||
| وزن = | | وزن = | ||
| موضوع = امام حسین(ع) | | موضوع = امام حسین(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم|در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم}} | {{ب|گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم|در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم}} | ||
{{ب|از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا|همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم}} | {{ب|از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا|همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم}} | ||
خط ۳۲: | خط ۳۳: | ||
{{ب|شرمیا از سطرسطر شعر تو در بزم عشق|سوختیم مانند شمع و اشک و آهی داشتیم}} | {{ب|شرمیا از سطرسطر شعر تو در بزم عشق|سوختیم مانند شمع و اشک و آهی داشتیم}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۳
گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم | در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم | |
از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا | همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم | |
چون در آن صحرای محنتخیز، بگْشودیم بار | کاروانیّ و علمداریّ و شاهی داشتیم | |
در زمین کربلا کردیم اجلال نزول | یاورانی باوفا و خیمهگاهی داشتیم | |
کعبهی عشق و محبّت کربلا بود و در آن | چون حسین آن آیت حق، قبلهگاهی داشتیم | |
قهرمانانی که شیر از ترسشان، در لرزه بود | دور ما بودند و ما، پشت و پناهی داشتیم | |
ماهرویانی که چشم اختران، بُد محوشان | همره خود، در دل شام سیاهی داشتیم | |
روزگار بیوفا! با ما ستم کردی چرا؟ | ما در این عالم، چه تقصیر و گناهی داشتیم؟ | |
لالههای دشت خون را سر بریدند از ستم | ما میان خیمه با حسرت، نگاهی داشتیم | |
دشمن دون، سر برید از پیکر پاک حسین | ما ز داغ جانگدازش اشک و آهی داشتیم | |
آن شبی کآتش زدند، اعدای دون بر خیمهها | چشم خود سوی نجف، بر دادخواهی داشتیم | |
بانویی میگفت: یا جدّا به داد ما برس | دختری میگفت: بابا ما پناهی داشتیم | |
شرمیا از سطرسطر شعر تو در بزم عشق | سوختیم مانند شمع و اشک و آهی داشتیم |