محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین
  | مطلع=محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = سید محمدحسین بهجت تبریزی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =سیدمحمدحسین بهجت تبریزی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب =غزل
  | قالب =غزل
  | وزن =  
  | وزن =  
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۸بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


'''محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین''' را شاعر آیینی [[سیدمحمدحسین بهجت تبریزی]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه در هشت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین|گریست ابر خزان هم به باغ و راغ حسین}}
{{ب|محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین|گریست ابر خزان هم به باغ و راغ حسین}}
{{ب|هزار و سیصد واندى گذشت سال و هنوز|چو لاله بر دل خونینِ شیعه، داغ حسین}}
{{ب|هزار و سیصد واندى گذشت سال و هنوز|چو لاله بر دل خونینِ شیعه، داغ حسین}}
خط ۲۸: خط ۲۷:
{{ب|یزید کو که ببیند به ناله قافله‌ها|گرفته از همه سوى جهان سُراغ حسین}}
{{ب|یزید کو که ببیند به ناله قافله‌ها|گرفته از همه سوى جهان سُراغ حسین}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]
[[رده:شعر در قالب غزل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۴

محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین از
سید محمدحسین بهجت تبریزی



در قالب غزل

موضوع: امام حسین(ع)
محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسینگریست ابر خزان هم به باغ و راغ حسین
هزار و سیصد واندى گذشت سال و هنوزچو لاله بر دل خونینِ شیعه، داغ حسین
به هر چمن که بتازد سموم باد خزانزمانه یاد کند از خزان باغ حسین
هنوز ساقى عطشان کربلا گویىکنار علقمه افتاده با ایاغ حسین
اگر چراغ حُسینى به خیمه شد خاموشمُنوّر است مساجد به چلچراغ حسین
خدا به نافۀ خلدش دماغ جان پرداشتکه بوى خون نکند رخنه در دماغ حسین
فراغ از دو جهان داشت با فروغ خُداىخُدای را چه فروغى است در فراغ حسین
یزید کو که ببیند به ناله قافله‌هاگرفته از همه سوى جهان سُراغ حسین