چون کاروان عشق به دشت بلا گذشت

چون کاروان عشق به دشت بلا گذشت		افکنْد بار عشق در آن ‌جا، ز جا گذشت
با عشق دید آب و هوایش چو سازگار		منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت
سالار کاروان، همه کالای عشق را		بنْهاد در میانه، ز هر مدّعا گذشت
چون در زمین پُر خطر نینوا رسید		با صد هزار شور و نوا، از نوا گذشت
از جان و دل گذشت ز اعضای خویشتن		از سر، جدا گذشته و از تن، جدا گذشت
روزی که از مدینه برون می‌نهاد پای		یک‌سر ز سر گذشته و یک‌جا ز جا گذشت
شکرانه داد اکبر و اصغر به راه دوست		در کوی عشق یار، چو از وی بدا گذشت
هر چیز را به عالم امکان، نهایتی است		جز عشق او به دوست که از منتها گذشت
معراجش از «دَنی فَتَدَلّی» گذشت و لیک		ناید مرا دگر به زبان تا کجا گذشت
معشوق، جلوه کرد به آیین عاشقی		خود عشق باخت با خود و از ماسوا گذشت
از سر‌گذشتِ او نتوان گفت یا شنید		کآمد چه بر سر وی و بر وی چه‌ها گذشت
سرخوش گذشت از سر عالم، به راه دوست		از هر چه درگذشت، به عین رضا گذشت
از عشق هم گذشت که عشق است هم، حجاب		پس روی خویش دید، چو خورشید بی‌نقاب