زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | خاک درت |
| نام شاعر | حکیم شفایی اصفهانی |
| قالب | غزل قصیده |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| مناسبت | مدح و مرثیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۲۱بیت |
زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه مطلع شعری از حکیم شفایی اصفهانی در گونه مدح و مرثیه درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب غزل قصیده که در بیست و یک بیت سروده شده است.
متن شعر
| زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه | به آب چشمه‌ی تیغت، لب جگر، تشنه | |
| ز رشک لذّت درد و غمت، دل و جانم | و دشمنند به خون‌ریزِ یک‌دگر، تشنه | |
| مریز خون دلم را مگر به خاک درت | که قدر آب نداند کسی، مگر تشنه | |
| برهنه‌پایْ برون تازد، «العطش»گویان | به کوثر دهنت، نورم از نظر، تشنه | |
| علاج تشنه‌دلان باشد از عقیق و منم | ز آب‌دار عقیق تو، این‌‌قَدَر تشنه | |
| نمک در آبِ حیاتِ لبِ تو ریخته‌اند | که هر که خورْد از آن، گشت بیش‌تر تشنه | |
| به آب دیده، مرا پا و سوز دل بر جا | که دیده نخل به آب اندر و ثمر، تشنه | |
| به نیم‌قطره‌ی ابر اجابتم، مشتاق | که هست نخل دعاهای بی‌اثر، تشنه | |
| لبت مکیدم و در آتشم، که سوخته‌دل | هر آینه شود از خوردن شکر، تشنه | |
| نهالِ پایْ به دامانِ باغِ حرمانم | ز پای تا به سرم خشک و برگ و بر، تشنه | |
| به من که تشنه‌ی وصلم، از آن نمایی رخ | کز آفتاب جمالت شوم بتر، تشنه | |
| گلِ مراد، بلند است و بخت، کوته‌دست | به آب ره پر و مرغ شکسته‌پر، تشنه | |
| از آن به گریه برم، آبروی صد طوفان | کز آه من بُوَد ایّام بام و در، تشنه | |
| مخواه بر خس افسردگان، ترشّحِ وصل | ز آتش تب عشقت، مرا نگر تشنه | |
| روا مدار، خسِ بی‌برِ هوس، سیراب | نهالِ باغچه‌ی عشق بارور، تشنه | |
| گر آتشم ننشانی، روم به سوی کسی | که دستِ جرعه‌فشانش خَرَد به زر، تشنه | |
| گل حدیقه‌ی لب‌تشنگی، امام حسین | که ریخت صر‌صر ظلمش به خاک بر، تشنه | |
| نتیجه‌ی شه کوثر که می‌دود برِ او | شود ز گرمی حشر، آفتاب اگر تشنه | |
| شهی که چون درِ کوثر به خلق بگْشاید | کسی چو حلقه نماند برون در، تشنه | |
| خورَد در آب، اگر غوطه، شعله‌ی سخطش | در آبِ قلزم و عمّان شود گهر، تشنه | |
| ز تاب سایه‌ی قهرش ز بس که دل‌گرم است | زمین در آب نشسته است تا کمر، تشنه |