چه اعجازی‌ست در چشمش که نازل کرده باران را
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | محمدمهدی خانمحمدی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن |
| موضوع | رسول خدا(ص) |
| مناسبت | مرثیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۰بیت |
چه اعجازی‌ست در چشمش که نازل کرده باران را را شاعر معاصر محمدمهدی خانمحمدی درباره رسول خدا(ص) سروده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه در ده بیت در وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن سروده شده است.
متن شعر
| چه اعجازی‌ست در چشمش که نازل کرده باران را | گلستان می‌کند لبخند‌های او بیابان را | |
| بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند | مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را | |
| میان شانه‌هایش می‌درخشد قرص خورشیدی | که روزی در تجارت‌ها بحیرا دیده بود آن را | |
| عذاب دوری از کویش، خیال دیدن رویش | پریشان می‌کند نزدیک سیصد سال، سلمان را | |
| نیازی نیست هنگام فتوحاتش به شمشیری | فقط کافی‌ست طولانی کند تحریر قرآن را | |
| به غیر از دوستی با اهل بیت اجری نمی‌خواهد | نمک از سفره‌اش برداشتی، مشکن نمکدان را | |
| ولی چندی‌ست زهرا روز و شب از گریه بی‌تاب است | علی این روزها باید بسازد بیت‌الاحزان را | |
| علی، شب با چراغی خانه‌ها‌ی شهر را می‌گشت | ملول از دیو و دد‌ها آرزو می‌کرد انسان را | |
| نَفَس در سینه‌ام تنگ است، از این ماجرا بگذر | مجالی تا فدای نَفسِ پیغمبر کنم جان را | |
| همین کافی‌ست مقبول تو باشد بیتی از شعرم | که لبخند تو زیبا می‌کند اشعار حَسّان را |