نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | سیدحمید رضا برقعی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن |
| موضوع | امام حسن(ع) |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۲۳بیت |
نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت را شاعر آیینی سیدحمید رضا برقعی درباره امام حسن(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در بیست و سه بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن می‌باشد.
متن شعر
| نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگینت | چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت | |
| به عابرها تعارف می‌کنی دار و ندارت را | تو آن باغی که می‌ریزد بهشت از روی پرچینت | |
| کرم یک ذره از سرشار، سرشارِ صفت‌هایت | حسن یک دانه از بسیار، بسیارِ عناوینت | |
| دهان وا می‌کند عالم به تشویق حسین اما | دهانِ خاتم پیغمبران واشد به تحسینت | |
| تو دینِ تازه‌ای آورده‌ای از دیدِ این مردم | که با یک گل کنیزی می‌شود آزاد در دینت | |
| معزالمومنین خواندن مذل المومنین گفتن | اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت | |
| برای تو چه فرقی دارد ای والتین و الزیتون | که می‌چینند مضمون آسمان‌ها از مضامینت | |
| بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی‌گشتند | خدا واداشت جبراییل‌هایش را به تمکینت | |
| بگو تا آفتاب از مغربِ دنیا برون آید | که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامینت | |
| بگو تا تیغ بردارد اگر جنگ است آهنگت | بگو تا تیغ بگذارد اگر صلح است آیینت | |
| خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود | علی حیران تیغ نهروانت، تیغ صفینت | |
| بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند | محبت کن قدم بگذار بر چشم محبینت | |
| تو را پایین کشیدند از سر منبر که می‌گفتند | چرا پیغمبر از دوشش نمی‌آورد پایینت | |
| درون خانه هم محرم نمی‌بینی تحمل کن | که می‌خواهند، ای تنهاترین تنهاتر از اینت | |
| تو غم‌های بزرگی در میان کوچه‌ها دیدی | که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت | |
| از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی | از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت | |
| سر راهت می‌آمد آنکه نامش را نخواهم برد | برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرینت | |
| برای جاریِ اشکت سراغ چاره می‌گردی | که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت | |
| به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد | چه می‌شد مثل مادر نیمه شب بود تدفینت | |
| صدایت می‌زند اینک یتیمت از دل خیمه | که او را راهی میدان کنی با دست آمینت | |
| هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر | در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت | |
| کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟ | همان دستی همان دستی که روزی بوده مسکینت | |
| دعا کن زخم غم‌هایت بسوزاند مرا یک عمر | نصیبم کن نمک از سفره همواره رنگینت |