آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | علی انسانی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن |
| موضوع | حضرت زهرا(س) |
| مناسبت | فاطمیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۸بیت |
آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام مطلع شعری از علی انسانی در گونه مصیبت درباره حضرت زهرا(س) است. این شعر در قالب غزل در هشت بیت با وزن مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن سروده شده است.
متن شعر
| آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام | بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام | |
| جانانه‌ام که رفت؛ چرا جان نمی‌رود | ای مرگ، همتی که به جانان رسانی‌ام | |
| هر شب به یاد ماه رُخت تا سحرگهان | هر اختری‌ست شاهد اخترفشانی‌ام | |
| بر تیرهای کینه سپر گشت سینه‌ام | آرم گواه پیش تو پشت کمانی‌ام | |
| یاری ز مرگ می‌طلبم، غربتم ببین | امت پس از تو کرد عجب قدردانی‌ام | |
| موی سپید و فصل جوانی خبر دهد | کز هجر خود به روز سیه می‌نشانی‌ام | |
| دیوار می‌کند کمکم، راه می‌روم | دیگر مپرس از من و از ناتوانی‌ام | |
| سوزنده‌تر ز آتش غم، غربت علی‌ست | ای مرگ مانده‌ام که ز غم‌ها رهانی‌ام |