| آنان که آفریده شد از نور پاکشان | | خورشید، شد به نیزه سر تابناکشان |
| مانند قرص مه، سرشان رفت بر سنان | | در آفتاب مانْد، تن چاک‌چاک‌شان |
| گشتند در عداوتشان، مشرکان شریک | | دوزخ، کمینه فایده‌ی اشتراکشان |
| افکنده روزگار، جدایی به تیغ ظلم | | هر چند در میان سر و چشم پاکشان |
| چه در فضای قدس و چه در تنگنای دهر | | از یک‌دگر محال بُوَد انفکاکشان |
| نشناخت قدرشان، عمر سعدِ کور‌دل | | با آن که می‌شناخت، سمک تا سماکشان |
| آتش به خیمه‌گاه زد و آبشان نداد | | می‌خواست تا به باد دهد، بلکه خاکشان |
| می‌شد زیاده حرمتشان، در بساط قُرب | | می‌کرد، هر چه سعی پی انهتا‌کشان |
| از قتل اولیای خدا، اشقیای خلق | | در دل نبود گر چه ز کس بیم و باکشان |
| شمشیر انتقام خدا آخر از نیام | | آمد برون و کرد به خواری، هلاکشان |
| پیوسته در سلاسلِ آتش، مقیّدند | | در ورطه‌ی عذابِ الیمِ مؤبّدند |
