وعده دیدار

روان به جانب میدان علی اکبر شد		جهان به دیده لیلا ز شب سیه‌ تر شد
چو بر شد از افق خیمه هم‌ چو بدر منیر		جهان ز پرتو رخسار او منوّر شد
به سر نهاد چو عمّامه‌ ی رسول خدا		عیان دوباره به خلق خدا پیمبر شد
به کف گرفت چو تیغ و نشست چون به عقاب		زمانه گفت به دلدل سوار حیدر شد
به پیش چشم پدر شد چو در خرامیدن		رخ حسین ز خوناب دیده احمر شد
چو شد مقابل آن قوم کینه‌ جو گفتا		چرا ز یاد شما را حدیث محشر شد
مگر نه این حرم است آن حرم که روح الامین		پی اجازه حاجت ستاده بر در شد
خود این حسین مگر نیست زاده‌ی زهرا		که جبرئیل پی خدمتش چو چاکر شد
چه شد که آب فرات این زمان به جمله حلال		ولی حرام به ذرّیۀ پیمبر شد
کسی نداد جوابش به غیر تیر و خدنگ		حدیثش آن‌ چه به آن قوم دون مکرّر شد
کشید تیغ و چنان تاخت بر یسار و یمین		که ایسر اَیمن و اَیمن ز تیغش ایسر شد
ولی دریغ که آن جسم نازنین آخر		نشان ناوک و تیر و سنان و خنجر شد
ستاده شه به در خیمه و نظر می‌ کرد		که پاره‌ پاره تن شاه زاده اکبر شد
به گریه گفت پسر با پدر خداحافظ		بیا که وعده دیدار روز محشر شد
دمی که خامه‌اش این چامه را رقم می‌زد		فغان و ناله‌ی جودی به چرخ اخضر شد