رفتم من و، هوای تو از سر نمی‌رود

رفتم من و، هوای تو از سر نمی‌رود		داغ غمت ز سینهٔ خواهر نمی‌رود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت		تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود
گر بی‌تو زینب تو کند جایْ در وطن		از خجلتش به نزد پیمبر نمی‌رود
خواهم بَرَم عیال تو را در وطن ولی		لیلا ز روی مرقد اکبر نمی‌رود
از روی تربت تو که «دار الشّفای» اوست		سوی حجاز، عابد اطهر نمی‌رود
سوز گلوی خشک تو! اندر لب فرات		ما را زِ یاد تا لب کوثر نمی‌رود
پهلوی چاک‌خورده‌ات از نیزه‌ی سنان		ما را ز یاد تا صف محشر نمی‌رود
تا گوشهٔ لحد شودم جا، ز خاطرم		کنج تنور خولی کافر نمی‌رود
زآن لعل لب، تلاوت قرآن به نوک نی		از خاطرم به حقّ پیمبر! نمی‌رود
بزم یزید و طشت زر و چوب خیزران		هرگز ز یاد زینب مضطر نمی‌رود
«جودی» ز یاد آن لب خشکیده‌ات، شها!		گر در جنان رود، لب کوثر نمی‌رود