روزی که شد به نیزه سر آن فلک‌ جناب

روزی که شد به نیزه سر آن فلک‌ جناب		خورشید برفکنْد ز خجلت به رخ، نقاب
گفتا فلک به خور: ز چه گشتی تو محتجب		گفتا: به یک زمانه نگنجد دو آفتاب
امروز، آفتاب حقیقت طلوع کرد		از جورِ کوفیانِ جفا‌جوی ناصواب
آتش زدند خیمه و خرگاهشان ز کین		خستند قلب احمد و زهرا و بوتراب
آن عترتی که داشت مَلَک، احترامشان		بستند کوفیان همگی را به یک طناب
زنجیر و غل به گردن «زین‌ العباد» شد		کردند زین ستیزه، دل مصطفی کباب
گل‌های باغ مرتضوی، شد ورق‌ورق		از تندباد حادثۀ قوم بی‌حساب