ندارد هیچ کس در این دل زندان نشان از من

ندارد هیچ کس در این دل زندان نشان از من		نه من دارم خبر از خانه ام نی خانمان از من
نسیمی گر گذر میکرد دل چون غنچه وا میشد		ولی آن هم گریزانست چون تاب و توان از من
تن من با دل زندان و زندانبان شده همرنگ		پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من
به حال من دل آن آهن زنجیر می سوزد		نمی خواهد که گردد دور زنجیر گران از من
سرم را جز سر زانو کسی در بر نمی گیرد		صبا لطفی خبر بر غمگسارانم رسان از من
در زندان به رویم بازخواهد شد ولی روزی		که نبود هیچ باقی غیر مشتی استخوان از من
بر سیل ستم استاده و نستوه چون کوهم		نمی یابند عجز و لابه هرگز دشمنان از من
الهی من هم از تو همچو زهرا مرگ میخواهم		به لب آورده ام جان گیر ای جانانه جان از من