ای باخبر ز درد و غم بی‌شمار من

ای باخبر ز درد و غم بی‌شمار من		برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من
رفتی ز دیدۀ من و، از دل نمی‌روی		حس می‌کنم همیشه تویی در کنار من
شیرینی حیات من، ای بَضعَةُ الرّسول		تلخ‌ست با غمت همه لیل و نهار من
خیری پس از تو نیست در این زندگیّ و، من		گریَم از این‌که طول کشد روزگار من
مردم ز گریه، غصّۀ خود حل کنند، لیک		افتد ز گریه، غصّۀ دیگر به کار من
خواهم ز کودکان تو پنهان گریستن		اما غمت ربوده ز کف اختیار من
این روزها ز خانه کم آیم برون، مگر		کمتر به قتلگاه تو افتد گذار من