| جگر پر درد و دل پر خون و جان سرمست و ناپروا | | شبم تاریک و مرکب لنگ و در سر، مایۀ سودا |
| اگر هشیار و مستوری ز سرّ این سخن دوری | | میان رهروان کوری ز سرّ قرب أو أدنا |
| بیا، ای یار روحانی، بگو اسمای انسانی | | چو می‌دانم که می‌دانی طریق عَلَّم اَلْاَسما |
| مرا گویی نشانی گو به ما از عالم معنی | | خبر از بی‌خبر پرسی، نشان از بی‌نشانی‌ها |
| ز خورشید جمال او به هر وصفی که می‌گویم | | همه ذرات می‌گویند شهِدنا بعد آمَنّا |
| به وحدانیتِ ذاتش گواهی می‌دهد هر دم | | اگر خورشید، اگر ذره، اگر اعلی، اگر ادنا |
| بباید رفتن و خفتن، حدیث عشق بنهفتن | | کجا شاید سخن گفتن ز اوصافی که لاتُحصا |
| بیا، ای جان خوش سودا، ببین نور تجلی را | | خطاب مستطابی را بگو لبِّیک ما أوحا |
