دلمرده ایم و یاد تو جان می دهد به ما | | قلبیم و بودنت ضربان می دهد به ما |
ماه خدا دو مرتبه بی ماه روی تو | | دارد بشارت رمضان می دهد به ما |
برگرد ! ای که لحظه ی افطار ، عاقبت | | یک روز دست های تو نان می دهد به ما |
روزی سه بار غرق غریبی و بی کسی ست | | حسی که بی تو وقت اذان می دهد به ما |
این ماه ، فرصتی ست که باز عاشقت شویم | | ماه خدا دوباره زمان می دهد به ما |
ما میهمان جد تو هستیم ، جان حسین | | نامی که اشک های روان می دهد به ما |
حالا که سفره ، سفره ی عشق است پس خدا | | هرچه بخواهد این دلمان می دهد به ما |
بی شک حواله ی همه امسال کربلاست | | مزدی که آخر رمضان می دهد به ما |