| اشکی بود مرا که به دنیا نمی‌دهم | | این است گوهری که به دریا نمی‌دهم |
| گر لحظه‌ای وصال حبیبم شود نصیب | | آن لحظه را به عمر گوارا نمی‌دهم |
| عمری بوَد که گوشه‌نشین محبتم | | این گوشه را به وسعت دنیا نمی‌دهم |
| در سینه‌ام جمال علی نقش بسته است | | این سینه را به سینۀ سَینا نمی‌دهم |
| تا زنده‌ام ز درگه او پا نمی‌کشم | | دامان او ز دست تمنا نمی‌دهم |
| سرمایه محبت زهراست دین من | | من دین خویش را به دو دنیا نمی‌دهم |
| گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا | | یک ذره از محبت زهرا نمی‌دهم |
| امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست | | این نقد را به نسیۀ فردا نمی‌دهم |
| در سایۀ رضایم و همسایۀ رضا | | این سایه را به سایۀ طوبی نمی‌دهم |
