من بیمار مداوا نکند خوشنودم

من بیمار مداوا نکند خوشنودم		غم طبیبم شده و مرگ شده بهبودم
هیچ کس نیست، که باری ز دلم بردارد		عاقبت داغ و غم و درد کند نابودم
اشک بس ریخته ام، هرکه ببیند گوید		سرو بشکسته ی خم گشته، کنار جویم
گه ز حق، مرگ طلب می کنم و گه گویم		کاش می بودم و غمخوار علی می بودم
زیر این چرخ علی دوست تر از فاطمه نیست		سند مستندم: بازوی خون آلودم
من نفس می زدم و او کف افسوس به هم		من چه سان گویم و او چون شنود بِدرود
ای اجل پا به سر من ز محبت بگذار		جز تو کس نیست که از لطف کند خوشنودم