نسیمِ صبح عنبر بیز شد بر تودهء غبرا | | زمینِ سبز نسرین خیز شد چون گُنبدِ خَضرا |
زِ فیضِ اَبر آزادی زمینِ مرده شد زنده | | زِ لطف بادِ نوروزی جهانِ پیر شد بُرنا |
صبا پُر کرد در گُلزار دامان از گُلِ سوری | | هوا آکنده در جیب و گریبان عَنبرِ سارا |
عبیر آمیخت از گیسوی مشکین سُنبلِ پَرچین | | گُلاب اَفشاند بر چشمِ خمارین نرگسِ شَهلا |
به گردِ سرو گرمِ پَر فشانی قمریِ مَفتون | | به پای گُل به کارِ جان فشانی بلبلِ شیدا |
سزد گر بر سرِ شمشاد و سرو اِمروز در بُستان | | چو قمری پَر زند از شوقِ روحِ سدرهء طوبی |
چنار افراخت قدِ بندگی صبح و کفِ طاعت | | گُشود از بهرِ حاجت پیشِ دادارِ جهان آرا |
پس آنگه در جوانانِ گُلستان کرد نظّاره | | نَهان از ناروَن پرسید کای پیرِ چمن پیرا |
چه شد کاطفال باغ و نوجوانانِ چمن جمله | | سرِ لهو و لَعب دارند زین سان فاحِش و رسوا |
چرا گُل چاک زَد پیراهنِ ناموس با بلبل | | میانِ اَنجمن دَم ساز شد با ساغر و مینا |
نبینی سر و پا بر جای را کآزاد خوانندش | | که با اطفال می رقصد میانِ باغ بر یک پا |
پریشان گیسوی شمشاد و اَفشان طُرهء سُنبل | | نه از نامحرمان شَرم و نه از بیگانگان پروا |
میانِ سبزه غَلطد با صبا نسرینِ بی تمکین | | عیان با لاله جامی می زند رعنای نا رَعنا |
به پاسخ نار وَن گفتش کَز اَطفال چمن بگذر | | که امروز اُمّهات از شوق در رقصند با آبا |
همایون روزِ نوروز است امروز و به فیروزی | | بر اورنگِ خلافت کرده شاه لافتی ماُوا |
شَهنشاهِ غضنفر فَر پلنگ آویز اژدر در | | امیرالمؤمنین حیدر علیَّ عالی اَعلا |
به رُتبت ساقیِّ کُوثر به مردی فاتحِ خیبر | | به نسبت صهرِ پیغمبر ولیَّ والی والا |
وَلیَّ حضرتِ عزّت قسیم دوزخ و جنت | | قوامِ مذهب و ملت، نظام الدین و الدنیا |
از آنش عقل در گُوهر شمارد جفتِ پیغمبر | | که بی چون است و بیاَنباز آن یکتای بیهمتا |