| گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی | | از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی |
| گاهی اگر در چاه، مانند پدر، آه | | اندوه مادر را حکایت کرده باشی |
| گاهی اگر زیر درختان مدینه | | بعد از زیارت، استراحت کرده باشی |
| گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا | | آیینهای را غرق حیرت کرده باشی |
| در سال‌های سال، دوری و صبوری | | چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی |
| حتی اگر بی‌آن که مشتاقان بدانند | | گاهی نمازی را امامت کرده باشی |
| یا در لباس ناشناسی در شب قدر | | از خود حدیثی را روایت کرده باشی |
| یا در میان کوچه‌های تنگ و خسته | | نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی |
| پس بوده‌ای و هستی و می‌آیی از راه | | تا حق دل‌ها را رعایت کرده باشی |
| پس مردمک‌های نگاه ما عقیم‌اند | | تو حاضری بی‌آن که غیبت کرده باشی |
