| گر سر کنم مصیبتی از شاه کربلا | | ترسم شرر به عرش زند، آه کربلا |
| لرزد زمین ز کثرت اندوه اهل‌بیت | | سوزد فلک ز نالۀ جان‌کاه کربلا |
| ای بس شبان تیره که بالید بر فلک | | خاک از فروغ مشتری و ماه کربلا |
| گر یوسفی فتاد به کنعان، درون چاه | | صد یوسف است، گم‌شده در چاه کربلا |
| ای ساربان به کعبۀ مقصود، محملم | | گر می‌بَری، بران شتر از راه کربلا |
| وی رهنمای قافله! این کاروان بکش | | تا پایۀ سریر شهنشاه کربلا |
| شاید که من به کام دل خود، مشام جان | | تر سازم از شمیم سحر‌گاه کربلا |
| ای کعبۀ معظّمه فرق است از زمین | | تا آسمان، ز جاه تو تا جاه کربلا |
| آه از دمی که آتش بیداد شعله زد | | بر آسمان ز خیمه و خرگاه کربلا |
| گوشِ کلیمِ طورِ ولا از درختِ عشق | | بشنید بانگ «اِنّی اَنَا اللهِ» کربلا |
| پرتو فکنْد مهرِ تجلّی ز شرق عشق | | موسای عقل خیره شد، از نور برق عشق |
