| گل‌خنده‌ای که مهر به ماه خدا کند | | از پای روز، حلقۀ شب را جدا کند |
| بر شانۀ سپیده‌ترین صبح بی‌غروب | | خورشید، آبشارِ طلایی رها کند |
| میلاد مجتبی‌ست که اعجاز مقدمش | | با باغ، آن کند که نسیم صبا کند |
| آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش | | هر سو دری به خانۀ خورشید وا کند |
| شب را به یمن مقدم او صبح کرده است | | هرکس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند |
| امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم | | غرق شکوفه، لعلِ لب مجتبی کند |
| چون آسمان عاطفه، باران اشک باش | | تا گلشنِ ضمیرِ تو را با صفا کند |
| چشم ستاره باش و به دامان شب ببار | | تا دردِ سینه‌سوزِ غمت را دوا کند |
| بیگانه با تبسّمی این فصل را بخند | | تا باغ را به خنده لبت آشنا کند |
| گل‌واژۀ نگاهِ تو در روح زردِ باغ | | جشن بهارگونه‌شدن را به پا کند |
