نمایش مبدأ برای زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه

{{سرصفحه
 | مطلع=زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه
 | نام شعر=خاک درت
 | شاعر = حکیم شفایی اصفهانی
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 |قالب =غزل قصیده
 |وزن = 
 |موضوع = امام حسین(ع)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}
{{ب|زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه|به آب چشمه‌ی تیغت، لب‌ جگر، تشنه}}
{{ب|ز رشک لذّت درد و غمت، دل و جانم|و دشمنند به خون‌ریزِ یک‌دگر، تشنه}}
{{ب|مریز خون دلم را مگر به خاک درت|که قدر آب نداند کسی، مگر تشنه}}
{{ب|برهنه‌پایْ برون تازد، «العطش»گویان|به کوثر دهنت، نورم از نظر، تشنه}}
{{ب|علاج تشنه‌دلان باشد از عقیق و منم|ز آب‌دار عقیق تو، این‌‌قَدَر تشنه}}
{{ب|نمک در آبِ حیاتِ لبِ تو ریخته‌اند|که هر که خورْد از آن، گشت بیش‌تر تشنه}}
{{ب|به آب دیده، مرا پا و سوز دل بر جا|که دیده نخل به آب اندر و ثمر، تشنه}}
{{ب|به نیم‌قطره‌ی ابر اجابتم، مشتاق|که هست نخل دعاهای بی‌اثر، تشنه}}
{{ب|لبت مکیدم و در آتشم، که سوخته‌دل|هر آینه شود از خوردن شکر، تشنه}}
{{ب|نهالِ پایْ به دامانِ باغِ حرمانم|ز پای تا به سرم خشک و برگ و بر، تشنه}}
{{ب|به من که تشنه‌ی وصلم، از آن نمایی رخ|کز آفتاب جمالت شوم بتر، تشنه}}
{{ب|گلِ مراد، بلند است و بخت، کوته‌دست|به آب ره پر و مرغ شکسته‌پر، تشنه}}
{{ب|از آن به گریه برم، آبروی صد طوفان|کز آه من بُوَد ایّام بام و در، تشنه}}
{{ب|مخواه بر خس افسردگان، ترشّحِ وصل|ز آتش تب عشقت، مرا نگر تشنه}}
{{ب|روا مدار، خسِ بی‌برِ هوس، سیراب|نهالِ باغچه‌ی عشق بارور، تشنه}}
{{ب|گر آتشم ننشانی، روم به سوی کسی|که دستِ جرعه‌فشانش خَرَد به زر، تشنه}}
{{ب|گل حدیقه‌ی لب‌تشنگی، امام حسین|که ریخت صر‌صر ظلمش به خاک بر، تشنه}}
{{ب|نتیجه‌ی شه کوثر که می‌دود برِ او|شود ز گرمی حشر، آفتاب اگر تشنه}}
{{ب|شهی که چون درِ کوثر به خلق بگْشاید|کسی چو حلقه نماند برون در، تشنه}}
{{ب|خورَد در آب، اگر غوطه، شعله‌ی سخطش|در آبِ قلزم و عمّان شود گهر، تشنه}}
{{ب|ز تاب سایه‌ی قهرش ز بس که دل‌گرم است|زمین در آب نشسته است تا کمر، تشنه}}
{{پایان شعر}}