نمایش مبدأ برای می‌آید از سمت غربت اسبی که تنهای تنهاست

{{سرصفحه
 | مطلع=می‌آید از سمت غربت اسبی که تنهای تنهاست
 | نام شعر=
 | شاعر = محمدعلی مجاهدی
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 | قالب =  غزل 
 | وزن =مستفعلن فاعلاتن مستفعلن فاعلاتن
 | موضوع = امام حسین(ع) 
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}

{{ب|می‌آید از سمت غربت اسبی که تنهای تنهاست|تصویرِ مردی که رفته‌ست، در چشم‌هایش هویداست}}
{{ب|یالش که همزاد موج است، دارد فراز و فرودی|امّا فرازی که بشکوه، امّا فرودی که زیباست}}
{{ب|در عمق یادش نهفته‌ست، خشمی که پایان ندارد|در زیر خاکستر او، گل‌های آتش شکوفاست}}
{{ب|در جانِ او ریشه کرده‌ست، عشقی که زخمی‌ترین است|زخمی که از جنس گودال، امّا به ژرفای دریاست}}
{{ب|داغی که از جنس لاله‌ست، در چشم اشکش شکفته‌ست|یا سرکشی‌های آتش، در آب و آیینه پیداست}}
{{ب|هم زین او واژگون است، هم یال او غرق خون است|جایی که باید بیفتد از پایْ زینب، همین جاست}}
{{ب|دارد زبان نگاهش با خود سلام و پیامی|گویی سلامش به زینب، امّا پیامش به دنیاست}}
{{ب|از پا سوار من افتاد، تا آن‌که مردی بتازد|در صحنه‌هایی که امروز، در عرصه‌هایی که فرداست}}
{{ب|این اسب بی‌صاحب انگار، در انتظار سواری‌ست|تا کاروان را براند، در امتدادی که پیداست}}
{{پایان شعر}}


==نکته ای از شعر==
شعر با توصیف بازگشت ذوالجناح از سمت غربت آغاز می‌شود، ذوالجناحی که داغ شهادت مولایش در چشم‌های او جاری است و در زبان نگاهش پیامی برای همگان به همراه دارد؛ این که در عرصه‌هایی که فرداست، مردی خواهدآمد و خواهد تاخت. آری؛ حتا در نگاه این اسب، نگاه امید و انتظاری روشن پیداست . ..اگر نگاه منصفی در صدد برشمردن جاذبه‌های این شعر باشد، قطعاً یکی از آن هزاران، قالب خاص روایت در شعر است که از توصیف ذوالجناح و دشت خونین کربلا آغاز می‌شود و با گریزی هوشمندانه،ذهن مخاطب را با مفهوم انتظار پیوند می‌دهد؛ این پیوند مقدس که ریشه در باورهای ولایی شاعر دارد، شعر را از مرز مکان و زمان خارج ساخته است؛ و به راستی راز شکوه و عظمت این شعر، جز این است؟!