نمایش مبدأ برای کنم بر آن سر ببْریده گریه یا به تنَش

{{سرصفحه
 | مطلع=کنم بر آن سر ببْریده گریه یا به تنَش
 | نام شعر=
 | شاعر = ساکت اصفهانی 
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 | بخشی از مجموعه اشعار =
 | قالب = غزل 
 | وزن =
 | موضوع =  امام حسین(ع) 
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}

{{ب|کنم بر آن سر ببْریده گریه یا به تنَش|که روی خاک، درافکنْد خصم، بی‌کفنش}}
{{ب|به راه دوست ز دشمن رسید هر تیری|به خنده باز، دهان کرده زخم‌های تنش}}
{{ب|یکی نبود جز آن مرغ بال و پر، پُر خون|که تا خبر بَرَد از آن غریب، در وطنش}}
{{ب|هر آن ‌چه گفت حسین، «العطش»، کنار فرات|یکی نبود در آن‌ جا که بشْنود سخنش}}
{{ب|به آن امید که او را کفن شود، پوشید|حسین، پیرهن کهنه، زیر پیرهنش}}
{{ب|مکن دریغ تو از گریه بر حسینِ شهید|که اشک چشم تو، مرهم شود، به زخم تنَش}}
{{ب|کسی که رشتۀ ایجاد کائنات بُوَد|به دست او، ز قفا بسته دست با رسنش}}
{{ب|چه جای اشک؟ که در ماتم حسین، رواست|که سیل خون رَود از جویبارِ چشمِ منَش}}
{{ب|گرت هواست که بینی حسین و یارانش|ببین به خلوت دل، در میان انجمنش}}
{{ب|ز گلستان نبی بود هر چه گل، چیدند|که شد به نرگس بیمار، منحصر، چمنش}}
{{ب|جهان سراسر از آن، رشک باغ رضوان شد|شکفت آن گل و عالَم از او، گلستان شد}}
{{پایان شعر}}